Winter maakt wee
Winter maakt wee
In het bittere
van mijn ochtendkop koffie
vind ik je terug. Je blijft rauwe herinnering
en zoete gedachte. Als de borrel suiker
die ik eroverheen strooi, even stroperig
even verslavend.
Als kruidkoek, als Driekoningentaart.
Je stem heeft zich tot een bron van hoop gekristalliseerd.
De tl-lampen beschijnen de sandwiches
en het botervlootje
dat bederft zo wel; en ook dat is jouw schuld.
De boterhammenzak smeer ik noodgedwongen voor mezelf op.
Het nieuwe jaar heeft zich weerom te veel voorgenomen.
In die weeë stilte bewaak ik echter
het moment
het moment waarop jij
weer voet zult zetten op de grond die je hebt doen beven
van plezier toen
maar die nu drijvende is, verstoord ook.
Om me heen heerst er een wrede en winterkoude rust.
Buiten is er niks dan bomen, al dan niet kaal,
niks dan jeneverglazen, alaaf alaaf en te veel licht
dat enkel schijn is.
Dus dit is waar ik neerbuig -
om zinnen van ochtenddauw
onzinnen op een rode morgen
onder gezang en legermarsen
de lente komt gelukkig algauw in het land
Nicky Vanwinkel